bizim hayatımız “o” artık

Annelik iç güdüseldir kabul ama şu üç ayda yaşadıklarım anneliğin çoğunun tecrübe olduğunu öğretti bana.Ve Allah ömür verdiği sürece öğreneceğim,yaşayacağım daha çok şey,uzun bir yol var önümde.Üç ayı geride bıraktık.İlk günden beri nerdeyse bebeğimle yapışık yaşadım diyebilirim.Her fırsatta kucakladım,emzirdim,konuştum,şarkılar söyledim,hiç ayırmadım yanımdan.Hatta yeri geldi kıskandım,onu babası hariç herkesten kıskandım.Bi başkası kucağına aldığında bile yüreğim hop etti bir yeri acıyacak,düşecek diye.Bu duyguyu yaşamayan birine belki çok “tuhaf”  gelecek bu cümlelerim ama eminim yaşayan anlayacaktır :)

Şimdiye kadar “bebik ne isterse,nasıl isterse” öyle oldu herşey.Minicik bişey olmasına bakmayın onun da istekleri var :) Ama artık üç ayı geride bıraktı,şimdi bişeyler öğrenme-öğretme vakti :)Daha önce farkında olmadığı bir çok şeyi keşfetmeye başladı.Daha minicikken başlayan gülümsemeler zamanla gülücüğe dönüştü.Ağlamaların yanına önce “agıııı”lar eklendi ardından “aguu,aaa” sesleri ve tuhaf çığlıklar geldi.Şimdilerde öyle tatlı sesler çıkarıyor ki biz ona “şarkı söylemek” diyoruz :)Başkasını bilemem ama babası ve ben oğlumuzun yaptığı herşeye hayranız.Onu uyurken izlemek hatta özlemek,çektiğimiz fotoğraflardaki artistliğine hayran kalmak,gittiğimiz her yerde bi anda çevresini sarıp onu seven,adını,yaşını soran insanlarla karşılaşmak,hep ondan konuşmak,onu aramıza alıp saatlerce onunla oynamak,hayallerimizi artık ona göre şekillendirmek ve daha nicesi…bizim hayatımız “o” artık :) Hatta bana bu yazıyı tetikte yazdıran,devamını yazacakken yarım bıraktıran da o :)

Neşeniz bol olsun...